نقاشي بيان خويشتن است؛ نخستين ابزار بياني در اولين سال‌هاي طفوليت است كه علاقه‌ها، احساسات و مسائل دروني كودك با آن بيان مي‌شود. نياز به اين ابزار قوي بيان، همواره در ناخودآگاه هر انساني محفوظ است؛ اما به دليل عدم آموزش و تكرار آن در سنين بعدي، به فراموش و از درجة اعتبار پيشين ساقط می‌شود.

نقاشي انسان را با درون خود و معناي هستي پيوند مي‌دهد و از بيرون به عنوان مادر بسياري از خلاقيت‌ها و تجسم‌هاي بشري مولد انديشه است. امروزه بسياري از آموزش‌هاي علمي و عملي همراه با تجسم سازي و قوت بخشي تخيل و از راه‌هاي تصويري كاركرد عميق‌تر و مؤثرتري مي‌يابد. لذا همگاني شدن آموزش تخصصي و آكادميك هنرهاي تجسمي علي‌الخصوص نقاشي، ضرورتي اجتناب ناپذير مي‌نمايد. آموزش‌هاي كوتاه مدت، به دليل فراهم آوردن زمينه‌هاي فشرده و تخصصي اين آموزش در كم‌ترين زمان، از اهميت زيادي برخوردار است.